Ze strony ofiary:

Niesienie tego wielkiego ciężaru samemu jest często ponad siły, rodzi ogromne napięcie i przyczynia się do wyuczonej bezradności. Próby samodzielnego poradzenia sobie często kończą się fiaskiem. Towarzyszy nam wstyd, upokorzenie, strach, lęk, smutek, złość.

Powiedzenie o doświadczanej przemocy może być przełomem. Doświadczenie zrozumienia, współczucia, wsparcia jest pierwszym krokiem do odbudowania swojej sprawczości i siły. Ktoś, komu powiemy o swoim piekle może nam uświadomić, że nie jesteśmy sami, że wiele osób już przeszło tę drogę, że jest wyjście z tej sytuacji. Samo opowiedzenie o swoich doświadczeniach może sprawić ogromną ulgę. Problem dzielony z innymi staje się lżejszy. Powiedzenie o TYM, czego doświadcza ofiara to pierwszy krok do tego aby zmienić swoja sytuację, nawet jeżeli droga będzie długa.

 

Ze strony organizacji, instytucji, specjalistów pracujących z osobami uwikłanymi w przemoc:

To prawda, że coraz więcej organizacji i instytucji wspiera osoby doświadczające przemocy. Jednak przemoc w rodzinie jest w dużej mierze zjawiskiem ukrytym i wiele osób jej doświadczających nie zgłasza się po pomoc.

„Specjaliści pracujący na co dzień w obszarze przeciwdziałania przemocy w rodzinie przyznają, że zgodnie z ich doświadczeniem, temat wrażliwości otoczenia oraz reagowanie na obserwowaną krzywdę to obszar problematyczny, nad którym należy pracować. Być może nawet, jeśli ludzie są świadomi tego, że należy pomagać, to niekoniecznie wiedzą, jak to zrobić.” („Ogólnopolska diagnoza zjawiska przemocy w rodzinie”, Raport Kantar Polska dla Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, X.2019 r.) Niestety, ciągle jeszcze pokutuje przeświadczenie, że nie należy wtrącać się w cudze sprawy, zwłaszcza rodzinne. Jak wynika z badań, jest to główny powód tego, że osoby znające w swoim otoczeniu rodziny, w których dochodzi do przemocy nie podejmują w związku z tym żadnych działań.

Przemoc karmi się milczeniem i stereotypami. Przemoc wywołuje wiele negatywnych przeżyć – lęk, poczucie bezsilności, niska samoocenę, bezsens działania. Pojawia się chwiejność emocjonalna, która zakłóca proces decyzyjny – ofiara chce złożyć skargę, a za chwilę nie chce robić. Ciężko wyrwać się z takiego życia i szukać pomocy, ponieważ w psychice ofiary zachodzi szereg zmian, które mają na celu przystosowanie się do trudnej sytuacji. I tu rola organizacji i instytucji aby mówić o zjawisku przemocy. Motywować świadków i ofiary do reagowania, pokazywać miejsca i sposoby uzyskania przemocy.