Dlaczego nie jest wstydem, tylko  siłą, prosić o pomoc?

Co trzecia kobieta doświadczyła w swoim życiu przemocy. Przemoc istnieje w każdym społeczeństwie, bez względu na majętność, wykształcenie, płeć czy religię. Jest to zjawisko powszechne i powinno być tematem rozmów i działań, a nie tabu. Jedynie naświetlając problem przemocy możemy ją zatrzymać.

Zdarza się, że nasze klientki odwołują w ostatniej chwili pierwszą konsultację ze specjalistą. Od dziecka słyszały, że płacz jest oznaką słabości, trzeba samemu rozwiązywać swoje problemy zamiast zawracać innym głowę. Te przekonania wzmacniają przeświadczenie ofiar, że proszenie o pomoc i przyznanie się do tego, co się przeżywa jest wstydem.

Wstydzić powinna się jedynie osoba stosująca przemoc – nigdy osoba jej doznająca. Nic nie usprawiedliwia stosowania przemocy. Proszenie o pomoc bywa trudne, ale jest przejawem radzenia sobie. Jeśli mamy problem to najbardziej konstruktywnym działaniem jest szukanie pomocy w jego rozwiązaniu.

Nie trzeba się wstydzić swojej bezsilności, bezradności, długoletniego bycia w związku z osobą stosującą przemoc. To zupełnie zrozumiałe uczucia i mechanizmy. Doświadczają tego miliony ludzi na świecie, których przemoc dotknęła. Powiedzenie o TYM, czego się doświadcza to odwaga i pierwszy krok do wyjścia z przemocy.