„To jej wina, dawno powinna odejść. Powinna się wstydzić publicznie mówić o sprawach w rodzinie. Widocznie źle jej nie było, skoro od razu się nie rozstała”.

 

Jako ludzie chcemy wierzyć w sprawiedliwy świat, w którym dobrych ludzi spotyka dobro, a źli są przez los karani. To sprawia, że mamy tendencje do szukania winy w osobach, które cierpią, które spotkała krzywda. Wolimy wierzyć, że może czymś sobie zasłużyły na taki los. Rzeczywistość jest inna. Przemoc może spotkać każdego z nas. Łatwo oceniać, krytykować a trudno zrozumieć działania i emocje ofiar przemocy. Dominuje w nich wstyd, poczucie winy, bezsilność. Wiele ofiar przemocy nie chce zasmucać osób bliskich, przyznać się, jak naprawdę wygląda ich życie osobiste. Same też nie rozumieją swojej sytuacji i często szukają winy w sobie.

Ofiara przemocy doświadcza wielu niszczących emocji: lęku, cierpienia, bezsilności, rozpaczy.  Żyje w stresie i poczuciu zagrożenia. To powoduje, że traci nie tylko poczucie bezpieczeństwa ale i poczucie sprawczości, zaufanie do siebie, poczucie wartości. Zamiast odejść, tkwi w przemocowym związku z poczuciem winy, wycofując się z „normalnego” życia. Trzeba, byśmy pamiętali: za przemoc odpowiada tylko i wyłącznie osoba ją stosująca.