Dzień dobry, mam na imię Michał. Chodzę do 4 klasy. Pochodzę z biednej rodziny. Mojej mamy nie stać na nowe, modne ubrania, nowe gry i komórkę. Koledzy z klasy to wszystko mają. Przynoszą do szkoły, bawią się tym w czasie przerw i po zajęciach, a nawet w czasie lekcji. Ze mnie się śmieją i krzyczą „nędzarz”. Jest mi przykro. Nie chcę mówić mamie, bo wiem, że też byłoby jej przykro, a tak ciężko pracuje. Nie wiem, co zrobić, by przestali. Dlaczego nie rozumieją, że nie wszyscy są tacy jak oni? Czy to złe, że jestem inny? Pomóżcie, co mam zrobić?

Dzień dobry Michale. Na wstępie powiem, że wykazałeś się odwagą i dojrzałością, że dzielisz się z  nami swoim problemem. Sytuacja, o której wspominasz jest dla ciebie przykra. Tym bardziej, że wiesz, jak twoja mama się dla was stara. Widzę, że troszczysz się o nią, co jest oznaką twojej wrażliwości. Cieszę się zatem, że pozwalasz nam zatroszczyć się o Ciebie. Każdy z nas jest inny. Ty, ja, twoi koledzy. Tobie wydaje się być może, że jesteś inny, a więc gorszy, bo nie masz takich gadżetów czy ubrań jak twoi koledzy. Spójrz jednak na to, że i oni są na swój sposób inni. Ty – jak rozumiem – ich nie ranisz, a oni ciebie tak. Czy to ich różni od ciebie? Z pewnością tak. Być może warto byś im powiedział, że bycie innym w taki sposób, jak oni to czynią przez dokuczanie, wyzywanie czy wyśmiewanie nie jest powodem do dumy. Spróbuj porozmawiać z nimi o tym, co może czuć osoba, którą w ten sposób się traktuje. Zapytaj się, czy są w stanie zastanowić się, jak sami by się czuli w takiej sytuacji? Stanowczo powiedz, że nie chcesz, by krzyczeli za tobą „nędzarz”. Jest to niegrzeczne i bolesne. Gdyby koledzy – mimo tego – nadal używali tego słowa lub wymyślili inne – postaraj się nie reagować na zaczepki, nie wdawać w bójkę. To początek mądrości dorosłego człowieka, jakim się stajesz. Zastanów się, czy w twoim otoczeniu jest zaufana osoba dorosła, ktoś, kto może ci pomóc, wysłuchać, wesprzeć cię w szkole. Może to być którykolwiek z nauczycieli, wychowawca, pedagog/psycholog szkolny. Może warto porozmawiać z kimś z rodziny, np.; z dziadkami, starszym rodzeństwem. Z pewnością wsparcie dorosłego będzie dla ciebie pomocne. Daj sobie więc szansę i pamiętaj, że nie masz się czego wstydzić.

Proszę, skontaktuj się z nami, gdyby sytuacja sie powtarzała, nie zmieniła lub wystąpiły inne problemy. Nasza infolinia jest dla ciebie dostępna: 88 555 22 22. Możesz także ponownie do nas napisać na adres: kumpel@przeciprzemocy.pl

Monika Gmurek

Fundacja A.R.T.