Poniżej przedstawiamy zestaw kilku gier, które zaktywują dzieci do wspólnej zabawy.
Węzeł
Stajemy w okręgu, zamykamy oczy, wyciągamy ręce do góry. Podchodzimy do środka i każdy łapie dowolne dwie dłonie (cały czas oczy zamknięte). Jak już każdy trzyma dokładnie jedną dłoń, otwieramy oczy. Jesteśmy poplątani? To teraz trzeba zrobić tak, żeby bez puszczania dłoni, rozplątać się i stanąć w okręgu.
Karetki
Grupę dzielmy na drużyny tak, aby w każdej znalazło się po 7 osób. Później, członkowie drużyn dobierają się parami i chwytają za ręce (to jest karetka). Bez pary pozostaje jedna osoba, czyli chory pacjent (najlepiej, aby była jak najlżejsza):)
Zaczynamy słowami w stylu: „Wyobraźcie sobie, że pracujecie w szpitalu…”. Wyjaśniacie, kto jest kim. Celem każdej z karetek jest dotarcie do szpitala(jakiegoś ustalonego punktu) w jak najkrótszym czasie. Wygrywa ta karetka, która przyjedzie pierwsza. Aha, no i oczywiście trzeba uważać na pacjenta:D
Potrzebne: dużo wolnej przestrzeni.
Sięganie dalej…
Grupa staje w okręgu twarzami do siebie. Między osobami musi być miejsce na wyciągnięcie ręki. Mówimy, że każdy wyciągnął prawą rękę przed siebie, a następnie maksymalnie odchylił ją do tyłu (taki półwiatrak). Mówimy, żeby osoby zapamiętały charakterystyczny punk za sobą, do którego dotarły ręką. Następna część zadania odbywa się w wyobraźni. Zamykamy oczy. Wyobrażamy sobie, że znowu sięgamy ręką do tyłu, ale tym razem 10 cm dalej od punktu i wracamy. Powtarzamy znowu w wyobraźni, że sięgamy ręką – ale 15 cm dalej, a potem jeszcze trzeci raz 20 cm dalej. Otwieramy oczy, sięgamy ręką do tyłu I SIĘ DZIWIMY. Niemożliwe stało się możliwe.
Imiona
Grupa siedzi lub stoi w okręgu, jedna osoba rzuca piłeczką do innej. Ta, która złapie musi powiedzieć jakie jest imię rzucającego. Następnie rzuca piłeczkę dalej. Dobra na poznawanie się zwłaszcza na początku, gdy grupa sie nie zna.
Poznajemy się
Dzielimy grupę tak, aby powstały dwuosobowe zespoły. Następnie każda osoba z pary opowiada jak najwięcej o sobie tej drugiej. Potem pary łączą się w czwórki. Wtedy każdy musi opowiedzieć nowym osobom czego dowiedział się o swoim partnerze. Czwórki łącza się potem w ósemki itd. Przydatne, gdy grupa jeszcze siebie nie zna.
Podobieństwa
Każdy na karteczce zapisuje 5 najważniejszych wydarzeń ze swojego życia (np. zdanie prawa jady, dostanie się na studia, znalezienie dziewczyny itp). Następnie każdy podchodzi do jakiejś osoby i wymienia się listami uprzednio opowiadając o tym co ma na swojej. Posiadacz nowej karteczki wymienia się z kolejną opowiadając o wydarzeniach zapisanych na kartce poprzednika.
Wiązanie butów
Grupa dzieli się na dwie podgrupy , każda grupa zdejmuje buty i stawia je w jednym miejscu, następnie grupy zamieniają się miejscami i w ciągu określonego czasu wiążą sznurówkami buty, grupie przeciwnej.
Następnie znowu grupy zamieniają się miejscami i muszą rozwiązać buty – wygrywa ta grupa której uczestnicy pierwsi założą swoje buty.
Kto tak jak ja
Uczestnicy siadają na krzesłach w okręgu, tak (liczba krzeseł = liczba uczestników -1 ) Jedna osoba staje w środku. Osoba, która stoi w środku zadaje pytania w stylu „Kto tak jak ja ma na sobie jeansy” , „Kto tak jak ja był dzisiaj w kinie ” , „Kto tak jak ja lubi lody” itd. Na takie wywołanie osoby, które zgadzają się z wywołaniem muszą zająć inne miejsce na krześle (nie może być to miejsce, na którym się już siedziało, i miejsce obok). Osoba która nie dostała krzesła, zadaje pytanie itp itd.
Grać można w nieskończoność.